ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΙΚΤΥΟ

 Τον τελευταίο καιρό ακούμε όλο και συχνότερα το "μότο" ότι "Δεν υπάρχει αντιπολίτευση" στον τόπο. Ένα μότο, που αναπαράγεται τόσο από τα ΜΜΕ, τα κέντρα χειραγώγησης του λαού μας αλλά και από κομματικούς σχηματισμούς, που θέλουν να αυτοαποκαλούνται "αριστεροί". Φτάνουμε μάλιστα να ακούμε από κάποιους χρεοκοπημένους αστούς πολιτικούς με γκρίζο παρελθόν, βλ. Λοβέρδος, ότι έρχονται να ...καλύψουν το ...κενό της αντιπολίτευσης στην πολιτική σκηνή.  Εν όψει Ευρωεκλογών, η "κασέττα" αυτή θα παίζεται όλο και πιο συχνά γιατί έχει συγκεκριμένη αποστολή και στόχο. Ποιος είναι αυτός; Να αποπροσανατολίσει το λαό και τα κοινωνικά στρώματα, που βράζουν από την επίθεση του κεφαλαίου και να τα οδηγήσουν είτε σε απογοήτευση, είτε σε παθητικότητα, είτε σε εγκατάλειψη είτε σε περαιτέρω χειραγώγηση σε πολιτικούς σχηματισμούς χρεοκοπημένους και συγκεκριμένους. Με δεδομένη την καθίζηση της επιρροής της ΝΔ και του Μητσοτάκη, με δεδομένη την απίστευτη παρακμή, την οποί

 Οι Γαλλικές προεδρικές εκλογές , ολοκληρώθηκαν χθες, με την θριαμβευτική, αναμενόμενη επανεκλογή του Μακρόν. Οι αριστεροί ψηφοφόροι, για μια ακόμα φορά, σύρθηκαν, ως πρόβατα επί σφαγή, στον καλοστημένο πολιτικό δικομματικό εκβιασμό του Γαλλικού πολιτικού συστήματος. Και μάλιστα, σε μια, εκ νέου "παράδοση άνευ όρων" καθώς ο Μελανσόν, ο υποτιθέμενος υποψήφιος μιας, ας την αποκαλέσουμε για λόγους ρητορικής, "αριστεράς", δεν έβαλε στον πρόεδρο Μακρόν, τον παραμικρό όρο πολιτικής. Έτσι οι "δημοκρατικές δυνάμεις", έφραξαν το δρόμο στην ακροδεξιά και όλα "τακτοποιήθηκαν" κατά πως θέλει το πολιτικό σύστημα. Τις μέρες που μεσολάβησαν από τον Α' γύρο των εκλογών μέχρι το Β' Γύρο, είδαμε την "επάρατον" αριστερά να ξεθάβεται από τα σεντούκια των αστών πολιτικών, των γυαλιστερών δημοσιογράφων, των συστημικών καναλαρχών και εκδοτών και να τις "υπενθυμίζουν" οι πολιτικοί "βιαστές" της, το ιστορικό της ...καθήκον. Να φράξε

  «Η Τουρκία δεν έχει καμιά πρόθεση να συμμετάσχει στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας για τον πόλεμο με την Ουκρανία. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε πλευρά στον πόλεμο. Αντιθέτως, είμαστε μια χώρα που μπορεί να καθιερώσει ισότιμο διάλογο και με τις δύο πλευρές» Μεβούτ Τσαβούσογλου, Τούρκος υπουργός εξωτερικών Έχω μιλήσει, κατ' επανάληψη, για την δεινότητα και τον κυνισμό της Τουρκικής διπλωματίας, η οποία, στις δεκαετίες που ακολουθούν μετά τον Α' Π.Π. δίνουν, στην κυριολεξία, μαθήματα του πόσο μια χώρα μπορεί όχι απλά να ισορροπήσει ανάμεσα σε μεγάλες κρίσεις αλλά και να αποκομίσει στρατηγικά οφέλη. Απλά χρησιμοποιώντας τη σημασία της στο γεωγραφικό και ιστορικό περιβάλλον. Μην μου πείτε τώρα ότι η Ελλάδα είναι λιγότερο σημαντική στη γεωγραφική της θέση, γιατί μάλλον κοροϊδεύετε τον εαυτό σας. Ελλάδα και Τουρκία, έχουν την ίδια στρατηγική σημασία γεωγραφικά. Όμως έχουν μια σημαντική ΔΙΑΦΟΡΑ. Η Αστική τάξη και το κατεστημένο της Τουρκίας έχει τη θέληση να αυτονομηθεί έναντι

 Ο Ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία οδεύει στο να κλείσει ημερολογιακά ένα μήνα από την έναρξή του. Κάθε μέρα, βλέπουμε, ακούμε, κρίνουμε, αφουγκραζόμαστε.  Ο Δυτικός κόσμος και συγκεκριμένα οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, εδώ και χρόνια ασκούν στρατιωτική πίεση στη Ρωσία . Πίεση που τους τελευταίους καιρούς τείνει να πάρει ασφυκτικά χαρακτηριστικά. Η συνεχής και μεθοδευμένη ένταξη χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στο ΝΑΤΟ, η ίδρυση μιας σειράς μεγάλων στρατιωτικών βάσεων όλο και πιο κοντά στη Ρωσική συνοριογραμμή, είναι κάτι, που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς. Τώρα, τι νόημα έχει, ως ΝΑΤΟ, να δηλώνεις αφενός ότι δεν έχεις κανέναν επιθετικό στόχο έναντι της Ρωσίας και αφετέρου να την κυκλώνεις στρατιωτικά, είναι ένα θέμα που δεν απαντιέται και επίσης δεν γίνεται να απαντηθεί. Έναντι τίνος εχθρού επεκτείνεται το ΝΑΤΟ;  Θα έλεγε μάλιστα κάποιος ότι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ εξωθούν τη Ρωσία σε κινήσεις και αντιδράσεις, που δεν μπορεί παρά κάποια στιγμή να αποκτήσουν στρατιωτικό χαρακτήρα. Όταν πιέζεις κάπ

 Όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση, σε μια ανύποπτη στιγμή τότε, ο μεγάλος ηγέτης Χαρίλαος Φλωράκης , είχε πει: "Μη βιάζεστε! Ακόμα δεν έχετε δει τίποτα!" . Και βέβαια αναφέρονταν στην καπιταλιστική μετάπτωση και σε ότι αυτή κουβαλούσε στα "μπαγκάζια" της για τους λαούς της γης. Μια δήλωση, που όχι απλά βγήκε αληθινή αλλά επιβεβαιώνεται με το χειρότερο τρόπο στις μέρες μας. Τι συμβαίνει στην Ουκρανία λοιπόν; Ο Δυτικός κόσμος και οι απανταχού ιδεολογικές του "ντουντούκες" πανηγύριζαν τότε για την έλευση της "δημοκρατίας" στην Ανατολική Ευρώπη, για την λήξη του ψυχρού πολέμου. Μιλούσαν για μια νέα εποχή οικονομικής άνθησης και συνεργασίας των κρατών. Ευαγγελίζονταν τη διεθνή ειρήνη.  Ξέχασαν όμως κάτι βασικό! Μα φυσικά την ίδια τη δομή του καπιταλισμού. Του κοινωνικο-οικονομικού εκείνου συστήματος που, στα ενδότερά του, δεν υπάρχει η λέξη και η έννοια "συλλογικότητα", "ειρήνη" και "συνεργασία". Γιατί η ίδια του η δομή ε

Εξήντα πέντε ολάκερα χρόνια μετά το θάνατό του, το φάντασμα του περιβόητου γερουσιαστή Τζόζεφ Μακάρθυ, σκεπάζει ολάκερη την Ευρώπη και γενικότερα το Δυτικό κόσμο.  Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και ο πόλεμος, που χάσκει εκεί απειλητικός, αποτέλεσε την αφορμή αλλά και την ευκαιρία για μια υστερική επίθεση ενάντια στη Ρωσία, που βγαίνει από τις πιο σκοτεινές στιγμές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας των ΗΠΑ αλλά και τείνει να ακολουθήσει τα ερεβώδη χνάρια του Ναζισμού στη Γερμανία των καμένων βιβλίων και έργων τέχνης. Μια μετά την άλλη, οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής απαγορεύουν κάθε τι που έχει σχέση με τη Ρωσία ως αντίμετρο στην εισβολή στην Ουκρανία. Θα μπορούσε κάποιος να το θεωρήσει, ως ένα σημείο λογικό, αν επρόκειτο για οικονομικά ή εμπορικά αντίμετρα. Είναι και αυτό ένα σοβαρό μέτρο πίεσης και κυρώσεων. Το να επεκταθεί όμως στο επίπεδο της Τέχνης και του Αθλητισμού, τότε μιλάμε για ένα πογκρόμ που ποινικοποιεί και την πνευματική δημιουργία και τον αθλητισμό

Το σύνδρομο της "Αδύναμης χώρας" στην πολιτική της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα   Όταν η ANNA FLO, η αγαπημένη δικτυακή μας φίλη, έκλεινε το υπέροχο τελευταίο ιστορικό της μυθιστόρημα:  "Η Άνοιξη είναι ακριβή" , στο τελευταίο κεφάλαιο, όλοι μείναμε στην ιστορική συμφωνία του Λονδίνου, το περιβόητο πρωτόκολλο του Λονδίνου, το 1832. Σύμφωνα λοιπόν με την ιστορική αυτή συνθήκη, κάποιοι, αποφάσισαν για μας, με τους δυνάστες μας, φυσικά χωρίς εμάς! Ξένες δυνάμεις όρισαν τα ...σύνορα μιας νέας χώρας, κατ΄ ουσίαν ενός προτεκτοράτου, της Ελλάδας. Και δεν έμειναν μόνο στα σύνορα αλλά όρισαν και το ...πολίτευμα! Δηλαδή στο "πως θα κυβερνάται" η πατρίδα μας. Μάλιστα έφεραν "καπέλο" στον Ελληνικό λαό, μια ξένη δυναστεία μοναρχών, ορίζοντας τον Όθωνα βασιλέα των δύστυχων Ελλήνων, οι οποίοι είχαν την εντύπωση ότι απελευθερώθηκαν. Το πώς φτάσαμε ως εκεί το γνωρίζουμε. Το ποιες κοινωνικές τάξεις πήραν την εξουσία στην τότε Ελλάδα, επίσης το γνωρίζουμε. Ένα εκρηκτι