Η διπλωματία των κραυγών φανερώνει έλλειμμα επιχειρημάτων και μεθόδευση πρόκλησης

 Ο Ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία οδεύει στο να κλείσει ημερολογιακά ένα μήνα από την έναρξή του. Κάθε μέρα, βλέπουμε, ακούμε, κρίνουμε, αφουγκραζόμαστε. 

Ο Δυτικός κόσμος και συγκεκριμένα οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, εδώ και χρόνια ασκούν στρατιωτική πίεση στη Ρωσία. Πίεση που τους τελευταίους καιρούς τείνει να πάρει ασφυκτικά χαρακτηριστικά. Η συνεχής και μεθοδευμένη ένταξη χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στο ΝΑΤΟ, η ίδρυση μιας σειράς μεγάλων στρατιωτικών βάσεων όλο και πιο κοντά στη Ρωσική συνοριογραμμή, είναι κάτι, που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς. Τώρα, τι νόημα έχει, ως ΝΑΤΟ, να δηλώνεις αφενός ότι δεν έχεις κανέναν επιθετικό στόχο έναντι της Ρωσίας και αφετέρου να την κυκλώνεις στρατιωτικά, είναι ένα θέμα που δεν απαντιέται και επίσης δεν γίνεται να απαντηθεί. Έναντι τίνος εχθρού επεκτείνεται το ΝΑΤΟ; 

Θα έλεγε μάλιστα κάποιος ότι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ εξωθούν τη Ρωσία σε κινήσεις και αντιδράσεις, που δεν μπορεί παρά κάποια στιγμή να αποκτήσουν στρατιωτικό χαρακτήρα. Όταν πιέζεις κάποιον στα σχοινιά, κάποια στιγμή θα αντιδράσει. Το ζήτημα είναι: ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ αυτήν την ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ; ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ μ' αυτήν την αντίδραση;

Θεωρώ αυτήν την πολιτική της Δύσης ένα παιχνίδι, που παίζει με την παγκόσμια ειρήνη και το μέλλον της ανθρωπότητας. Δεν μπορείς να στριμώχνεις στα σχοινιά μια υπερδύναμη με το μεγαλύτερο και ισχυρότερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον πλανήτη. Είναι όχι απλά τυχοδιωκτισμός αλλά ΕΓΚΛΗΜΑ κατά της ανθρωπότητας.

Αυτό δεν σημαίνει το ελάχιστο "συγχωροχάρτι" στην πολιτική Πούτιν είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό του. Οι ευθύνες, που επωμίζεται η Ρωσική ηγεσία είναι τεράστιες και απέναντι στο λαό της και απέναντι στη διεθνή ειρήνη.

Όλοι ελπίζουμε στη ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ για την επίλυση της κρίσης. Όμως, αν ρίξουμε μια ματιά στο πως ασκείται η διπλωματική διαχείριση της κρίσης από τις ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, τότε μόνο απελπισία μπορεί να μας κατατρέχει.

Προς το παρόν, το ΝΑΤΟ άφησε τον Ζελένσκυ και την παρέα του στο έλεος της Ρωσικής εισβολής, παρέχοντάς του όμως σοβαρή υποστήριξη και πολιτική ...καθοδήγηση. Ειδικά αυτή η τελευταία ακροβατεί στον όλεθρο και στην πρόκληση.

Η έναρξη του πολέμου έφερε τους δυτικούς ηγέτες σε έναν παροξυσμό προκλητικών δηλώσεων, που αγγίζουν τα όρια της υστερίας. Δηλώσεις περί "περί Πούτιν εγκληματία πολέμου...", προκαλούν αφόρητη θλίψη ίσως και οργή. Πόσο μάλιστα όταν εκφέρονται από τον πρόεδρο μιας ...σοβαρής υποτίθεται χώρας, των ΗΠΑ, που ηγείται του δυτικού κόσμου. Μιας χώρας, που κουβαλά πίσω της: δύο ατομικές βόμβες σε πολιτικούς στόχους, ένα Βιετνάμ, μια Γιουκοσλαβία και αμέτρητες επεμβάσεις σε τρίτες χώρες. Είναι αν μη τι άλλο, ωμή πρόκληση στην ιστορία.

Από κοντά ο γνωστός αγγλοσαξονικός κόσμος, οι πιστοί δορυφόροι δηλαδή: Αγγλία, Καναδάς, Αυστραλία αλλά και οι λοιποί συγγενείς και προτεκτοράτα της Ευρώπης: χώρες της Βαλτικής, Ελλάδα, Βαλκάνια.

ΟΙ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ της ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ στην ΚΡΙΣΗ:

Παρ' όλο αυτό το θλιβερό ορυμαγδό παρατηρούμε σοβαρές και μετρημένες φωνές και διπλωματικές πρωτοβουλίες στο δυτικό κόσμο μεσούντος του πολέμου.

Οι πρωτοβουλίες της Γαλλίας, οι συνεχείς συνομιλίες Μακρόν-Πούτιν, το ταξίδι του Ισραηλινού ηγέτη στη Μόσχα και οι αντίστοιχες μεσολαβητικές πρωτοβουλίες της χώρας του.

Επίσης μια ακόμα χώρα, δίνει μαθήματα διπλωματίας εν μέσω πολέμου. Η ΤΟΥΡΚΙΑ! 

Μην σας ξενίζει. Η Τουρκική διπλωματία, διαχρονικά "δεν παίζεται". Ξέρει να ελίσσεται, δεν είναι δοτική, είναι πονηρή, είναι κυνική, έχει αποτελέσματα.

Το ακριβές αντίθετο για τη θλιβερή ανυπαρξία της Ελλάδας! Μιας χώρας που η αστική πολιτική της ηγεσία, ιστορικά, αποτελεί κάτι σαν τον φτηνιάρικο επιστάτη στα χωράφια ενός μεγαλο-τσιφλικά. Το "πιστό σκυλί" με λίγα λόγια. Πολιτική που ακολουθήθηκε στην μετά Ανδρέα Παπανδρέου εποχή από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ).

Κλείνω για να πω ότι, αν θέλεις την επίλυση της κρίσης, θα ασκήσεις σοβαρή διπλωματία, ουσιαστική, μετρημένη, ισόρροπη. Αν το θέλεις φυσικά! Αν όμως επιδιώκεις τον πόλεμο, την παγκόσμια καταστροφή, την πυρηνική εξώθηση, τότε ναι! θα κάνεις αυτό που τα τελευταία χρόνια κάνουν οι ΗΠΑ και τα όργανά της, ωθώντας την ανθρωπότητα στην ανέκκλητη ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Γιατί αν υπάρχουν κύκλοι, που πιστεύουν ότι μια παγκόσμια πυρηνική σύγκρουση θα αναδείξει ...νικητές τότε δυστυχώς δεν κάνουν να χειρίζονται μήτε ένα απλό video game στον υπολογιστή τους.