Κάθε μύθος που καταρρέει και ένας λόγος αφύπνισης

Κάθε μύθος που καταρρέει και ένας λόγος αφύπνισης!

Με τις εξελίξεις να παίρνουν πιο γρήγορα «στροφές», τις αντιθέσεις να βγαίνουν πιο έντονα στο προσκήνιο μέρα με τη μέρα, τις επιπτώσεις από τη νέα καπιταλιστική κρίση να γίνονται πια αισθητές, όλο και περισσότερο δυναμώνει η αίσθηση ότι καταρρέουν κάμποσοι «μύθοι» ο ένας πίσω από τον άλλο. Κάθε μύθος που καταρρέει με πάταγο στα μάτια των εργαζομένων, είναι για το ΚΚΕ άλλη μια επιβεβαίωση ότι αυτό το σύστημα έχει φτάσει προ πολλού στα όριά του, ότι το μόνο που μπορεί να δώσει είναι περισσότερο πόνο και βάσανα στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα.

Μύθος 1ος: Οι «ισχυρές συμμαχίες» προστατεύουν τα κυριαρχικά δικαιώματα

Το πρόσφατο «επεισόδιο» (έτσι χαρακτηρίστηκε από μερίδα του αστικού Τύπου), με την ελληνική φρεγάτα της ευρωπαϊκής δύναμης «Irini» να παίρνει εντολή από την ιταλική διοίκηση να αφήσει ήσυχο το τουρκικό πλοίο που μετέφερε όπλα στη Λιβύη, καταρρίπτει ξανά με πάταγο τους μύθους της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Τους μύθους, δηλαδή, ότι η «διεθνοποίηση» των Ελληνοτουρκικών και η μετατροπή τους σε τμήμα των ευρω-τουρκικών και ΝΑΤΟικο-τουρκικών σχέσεων αποτελούν ασπίδα προστασίας των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Τι έλεγαν στο λαό; Οτι «η Τουρκία, αν τα βάλει με την Ελλάδα, θα είναι σαν να τα βάζει με ολόκληρη την Ευρώπη», ότι μέσα από την αναβάθμιση της συμμετοχής της χώρας στα ευρωατλαντικά ιμπεριαλιστικά σχέδια προστατεύονται τα σύνορα και τα κυριαρχικά της δικαιώματα, αφού η Τουρκία δεν θα τολμήσει να τα βάλει με μια Ελλάδα - «πυλώνα» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Και στις δεκάδες περιπτώσεις που οι «ισχυροί σύμμαχοι» της χώρας έδειξαν ότι προτιμούν μια τουρκική αστική τάξη να αμφισβητεί σύνορα και διεθνείς συνθήκες, παρά να «γέρνει» προς τη Ρωσία, που θέλουν την Ελλάδα «ενεργή» στο τράβηγμα της Τουρκίας από τη ρωσική επιρροή («κοινός μας στρατηγικός στόχος» είχε πει ο Πάιατ), προστέθηκε και το παραπάνω ξεβράκωμα.

Η πρόκληση των αστικών κομμάτων μεγαλώνει, όταν ακόμα και αυτή την εξέλιξη την αξιοποιούν ως «επιχείρημα» για «να τελειώνουμε» με τις διευθετήσεις, εκβιάζοντας το λαό να δεχτεί άλλη μια συμφωνία με το πιστόλι στον κρόταφο. Μιλούν ανοιχτά κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ για παζάρια και διευθετήσεις υπό ΝΑΤΟική εποπτεία, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για διευθέτηση και με την Τουρκία, όπως επιτάσσουν οι αμερικανοΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί. Και την ίδια στιγμή που, για να καθησυχάσουν το λαό, διαλαλούν ότι το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο «δεν παράγει έννομα αποτελέσματα», το αξιοποιούν ως μοχλό εκβιασμού, ώστε να προχωρήσει ο «συμβιβασμός» με την Τουρκία.

Μύθος 2ος: Το «αμερικανικό όνειρο»

Αν πριν από μόλις δέκα χρόνια ισχυριζόταν κάποιος ότι θα έρθει μέρα που στις ΗΠΑ θα κατεβαίνει η εθνοφρουρά στους δρόμους για να καταστείλει λαϊκές κινητοποιήσεις, που φτάνουν να γκρεμίζουν αγάλματα επιφανών εκπροσώπων του ιστορικού παρελθόντος των ΗΠΑ, θα έλεγαν τουλάχιστον ότι βλέπει τον κόσμο με «βαλκανικό τρόπο». Ποιος φανταζόταν ότι υποψήφιος Πρόεδρος (ο Μπάιντεν) θα προειδοποιούσε τον εκλεγμένο Πρόεδρο Τραμπ να μην «κλέψει στις εκλογές», αλλιώς θα επέμβει ο στρατός για να τον διώξει από τον Λευκό Οίκο;

Κι όμως, η εν ψυχρώ δολοφονία του Αφροαμερικανού Τζ. Φλόιντ από αστυνομικούς ήρθε να σηκώσει το καπάκι του καζανιού που σιγοβράζει στις ΗΠΑ και να βγάλει στην επιφάνεια όλες τις αντιφάσεις οι οποίες χτυπούν ανελέητα τη «Μέκκα» του καπιταλισμού.

Οι ανισότητες για τις οποίες κλαψουρίζουν όσοι νιώθουν θιγμένοι που μια «ισχυρή αστική δημοκρατία» έχει Πρόεδρο κάποιον σαν τον Τραμπ, δείχνοντας ως «διέξοδο» την κυβερνητική εναλλαγή, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κατάρρευση του «αμερικανικού ονείρου», δηλαδή του μύθου ότι η ευημερία του λαού πάει χέρι χέρι με τις ευκαιρίες που δημιουργεί η καπιταλιστική ανάπτυξη. Η επιβεβαίωση ότι για να ζουν αυτό το «όνειρο» μια χούφτα εκμεταλλευτές πρέπει εκατομμύρια εργαζόμενοι να ζουν τον απόλυτο εφιάλτη. Η άγρια καταστολή είναι η άλλη όψη της φτώχειας και της εξαθλίωσης, της μαζικής ανεργίας, των κοινωνικών αποκλεισμών που βιώνουν εκατομμύρια εργαζόμενοι όχι σε ένα κράτος του λεγόμενου «αναπτυσσόμενου κόσμου», αλλά στην ηγέτιδα δύναμη του ιμπεριαλισμού. Και ανάμεσα σε όσα επιβεβαιώνονται είναι και το γεγονός ότι η προσπάθεια των ΗΠΑ να μείνουν στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, την ώρα που απειλούνται ανοιχτά από την Κίνα, δεν έχει θύματα μόνο τους λαούς από τις επεμβάσεις όπου Γης, αλλά και τον ίδιο τον αμερικανικό λαό, που βιώνει την ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Μύθος 3ος: Η κυβέρνηση βάζει την «υγεία πάνω από την οικονομία»

Την περίοδο του εγκλεισμού, στο όνομα του να μην καταρρεύσει το ρημαγμένο δημόσιο σύστημα Υγείας, διαδέχθηκε η άρση των περιορισμών, για να αναδείξει ξανά τις αντιφάσεις στη διαχείριση της πανδημίας και των επιπτώσεών της. Αντιφάσεις που βέβαια εξηγούνται από την προσήλωση της κυβέρνησης στην προστασία της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, στη στήριξη της οικονομίας και όχι προφανώς την προστασία της υγείας του λαού.

Τώρα, και προκειμένου να στηριχτούν οι μπίζνες των μεγαλοξενοδόχων και των άλλων επιχειρηματιών του τουρισμού, η προπαγάνδα της «ατομικής ευθύνης» περνάει στην επόμενη πίστα: Οι εργαζόμενοι καλούνται ατομικά να «εμποδίζουν» την εξάπλωση του ιού, την ίδια στιγμή που το κράτος και η εργοδοσία υπονομεύουν ακόμα και τη στοιχειώδη προστασία τους: Από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που γίνονται σαρδελοκούτια μέχρι τα ξενοδοχεία, τις επισιτιστικές αλυσίδες και τα αεροδρόμια, όπου «προστατεύεται το τουριστικό προϊόν» στις πλάτες των εργαζομένων. Και την ίδια στιγμή που η θωράκιση του συστήματος Υγείας ακούγεται σαν ανέκδοτο, η κυβέρνηση απειλεί το λαό ότι αυτός θα είναι ο υπεύθυνος για το επικείμενο νέο κύμα πανδημίας, αλλά και για την πορεία της οικονομίας. Η λογική «κόστους - οφέλους» σε όλο της το μεγαλείο: Τόσο στο «κλείσιμο» που επιβλήθηκε τον Απρίλη όσο και στο «άνοιγμα» που ακολούθησε με τις ευλογίες της ΕΕ, που εκτιμά πλέον ότι «ο κίνδυνος δεν είναι τόσο μεγάλος στα εργοστάσια, στις αποθήκες και τα καταστήματα»... Οπότε «στριμωχτείτε» στη δουλειά για να βγουν τα κέρδη, αλλά «απομονωθείτε» στον ελεύθερο χρόνο ή στην καλοκαιρινή άδεια για να μην τρομάξουν οι τουρίστες, δηλαδή πάλι τα κέρδη...

Μύθος 4ος: Η πολιτική που «φέρνει» την ανάπτυξη

Μαζί με την κρίση που χτυπάει ξανά την οικονομία, επανεμφανίζονται και τα γιατροσόφια από τα αστικά κόμματα που τάχα θα θεραπεύσουν τον ιό του καπιταλισμού. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί τη ΝΔ ότι «έφερε την ύφεση πριν τον κορονοϊό», η δε ΝΔ δηλώνει ότι «οι αγορές γελάνε με όσα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ». Και την ίδια στιγμή και οι δυο πανηγυρίζουν για τα πακέτα της ΕΕ, που αφορούν τόσο το ρευστό στις επιχειρήσεις όσο και την ένταση της «ευελιξίας», με την επιδότηση της εκ περιτροπής εργασίας κ.ο.κ. Τόσο η ίδια η κρίση, που ξέσπασε αν και όλα τα αστικά κόμματα έλεγαν ότι η «εξωστρέφεια της οικονομίας δημιουργεί απρόσκοπτη ανάπτυξη», όσο και τα μείγματα διαχείρισης που εναλλάσσονται από την προηγούμενη κρίση στη σημερινή, τσακίζουν το μύθο της «πολιτικής» που τάχα μπορεί να θωρακίσει την οικονομία. Αποδεικνύεται ότι ο φαύλος κύκλος της κρίσης και της ανάπτυξης, που πάντα βγάζει όλο και πιο χαμένο το λαό, είναι στοιχείο του DNA του καπιταλισμού. Οτι η πολιτική του αστικού κράτους που θωρακίζει την κερδοφορία των μονοπωλίων δεν μπορεί παρά να αποτρέψει την κρίση, αντίθετα διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για την εκδήλωσή της.

Και ο ...μεγαλύτερος μύθος

Ολα τα παραπάνω είναι μερικά από όσα αποκαλύπτουν τον πιο μεγάλο μύθο: Αυτόν που διακινούν οι αστοί και τα παπαγαλάκια τους, ότι τάχα «όλα είναι ακλόνητα», ότι «τίποτα δεν κουνιέται» και ότι «η ιστορία έχει τελειώσει».

Οι ίδιες οι εξελίξεις πιστοποιούν ότι η «κανονικότητα» του καπιταλισμού πλέον δεν εγκληματεί «μία στο τόσο» και «κατά τόπους», αλλά ότι όλο και πιο συχνά βγαίνουν στην επιφάνεια οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδά της: Από τις φυσικές καταστροφές μέχρι τα θύματα του κορονοϊού, από τα συστήματα Υγείας που ξεσκαρτάρουν το ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει επειδή «η υγεία κοστίζει», μέχρι τα εκατομμύρια των ανέργων, την άγρια καταστολή και τον ρατσισμό. Και από τις κρίσεις μέχρι τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που κλιμακώνονται, όλα δείχνουν ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια προσμονής από ένα σύστημα που όσο σαπίζει, γίνεται και πιο αντιλαϊκό, αντιδραστικό και επικίνδυνο, την ίδια στιγμή που οι δυνατότητες της επιστήμης και της παραγωγής δείχνουν συνεχώς προς τα μπρος!

Η διέξοδος από τα σημερινά αδιέξοδα βρίσκεται στην οργάνωση της αντεπίθεσης για να πάρουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους τον τεράστιο πλούτο που παράγουν, ώστε από πηγή δυστυχίας στα χέρια των λίγων να γίνει μέσο ευημερίας στα χέρια των πολλών.

Οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα να αναπνεύσουν και θα το κάνουν, μέσα από την ανασύνταξη του κινήματος, τη σύγκρουση με αυτό το σύστημα, την πάλη τους για να μην πληρώσουν ξανά, σπάζοντας τα δεσμά του συστήματος της εκμετάλλευσης, ανοίγοντας το δρόμο για μια νέα ανατρεπτική πορεία, για μια νέα πορεία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού στη χώρα μας και στον κόσμο.

Άρθρο στον Ριζοσπάστη Σαββάτου-Κυριακής 13-14/6/2020