Γαλλική Αριστερά: Από μαζική ανατρεπτική δύναμη σε "τσόντα" του πολιτικού συστήματος. Μια θλιβερή παρακμή

 Οι Γαλλικές προεδρικές εκλογές, ολοκληρώθηκαν χθες, με την θριαμβευτική, αναμενόμενη επανεκλογή του Μακρόν. Οι αριστεροί ψηφοφόροι, για μια ακόμα φορά, σύρθηκαν, ως πρόβατα επί σφαγή, στον καλοστημένο πολιτικό δικομματικό εκβιασμό του Γαλλικού πολιτικού συστήματος. Και μάλιστα, σε μια, εκ νέου "παράδοση άνευ όρων" καθώς ο Μελανσόν, ο υποτιθέμενος υποψήφιος μιας, ας την αποκαλέσουμε για λόγους ρητορικής, "αριστεράς", δεν έβαλε στον πρόεδρο Μακρόν, τον παραμικρό όρο πολιτικής.



Έτσι οι "δημοκρατικές δυνάμεις", έφραξαν το δρόμο στην ακροδεξιά και όλα "τακτοποιήθηκαν" κατά πως θέλει το πολιτικό σύστημα.

Τις μέρες που μεσολάβησαν από τον Α' γύρο των εκλογών μέχρι το Β' Γύρο, είδαμε την "επάρατον" αριστερά να ξεθάβεται από τα σεντούκια των αστών πολιτικών, των γυαλιστερών δημοσιογράφων, των συστημικών καναλαρχών και εκδοτών και να τις "υπενθυμίζουν" οι πολιτικοί "βιαστές" της, το ιστορικό της ...καθήκον. Να φράξει δηλαδή το δρόμο στην ακροδεξιά, την οποία καθιέρωσε και αβαντάρισε συστηματικά, η μέχρι πρότινος πολιτική πρακτική τόσο του Σαρκοζύ όσο και του Μακρόν όσο και των άλλων αστών πολιτικών στη Γαλλία.

Για μια ακόμα φορά λοιπόν, οι Γάλλοι ψηφοφόροι, με αριστερή κουλτούρα, κλήθηκαν να "βάλουν πλάτη", να γίνουν "τσόντα" σε μια πολιτική επιλογή που, χρόνια τώρα, τους τσακίζει, τους συνθλίβει. Κοινωνικά, ταξικά, πολιτικά. 

Τώρα, που όλα πήγαν κατ' ευχήν, η αριστερά θα επιστρέψει πάλι στα ....απόβλητα της επάρατης και αναχρονιστικής της θέσης, εκεί δηλαδή, που την θέλει το πολιτικό σύστημα.

Η χώρα του Μάη του 1968, η χώρα που το Κομμουνιστικό Κόμμα της αποτελούσε ηγεμονική δύναμη σε εκλογικά ποσοστά 21-25%, η κοινωνία της χώρας αυτής, δεν έχει κανένα μα κανένα πολιτικό υποκείμενο στο χώρο της αριστεράς. Όσοι θεωρούν τον ...Μελανσόν ...αριστερό, έχουν αναθεωρήσει εδώ και χρόνια την όποια σχέση τους με το κομμουνιστικό και αριστερό μαζικό κίνημα.

Η Γαλλία έχει ισχυρότατα συνδικάτα, έχει ισχυρότατα κινήματα, που, κατά καιρούς, βγαίνουν στην επιφάνεια με οξύτατες διεκδικήσεις και συγκρούσεις, ("Κίτρινα γιλέκα"). Όμως η Γαλλία δεν έχει πολιτικό υποκείμενο να εκφράσει αυτόν τον κόσμο. 

Ο οπορτουνισμός στην αριστερά έχει οδηγήσει στην πολιτική εξαφάνιση ένα μεγάλο και ιστορικό Κ.Κ. Ένα κόμμα που, αργά, σταθερά και συνειδητά, οδηγήθηκε, από την τυχοδιωκτική του ηγεσία, στον απόλυτο ευνουχισμό και μετατροπή του σε μια θλιβερή "παράγκα" του συστήματος. Η ολέθρια σχέση με τον "Ευρωκομμουνισμό", ο εναγκαλισμός με τους σοσιαλδημοκράτες σε κοινά προγράμματα με σαφή καπιταλιστικό στόχο, η συμμετοχή σε ολέθρια κυβερνητικά σχήματα (Λιονέλ Ζοσπέν 2005), διέλυσαν και υπέσκαψαν την ταξική σχέση του κόμματος με την εργατική τάξη και το λαό, με αποτέλεσμα τον οριστικό του παροπλισμό.

Όλα αυτά που έγιναν, τόσο στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία, με πρωταίτιους τους οπορτουνιστές, αποτελούν ιστορικά μαθήματα του, πώς μπορείς να διαλύσεις την αριστερά σε μεγάλες κοινωνίες, χωρίς να "ανοίξει μύτη". Αρκεί ο συμβιβασμός, ο ιδεολογικός αναθεωρητισμός και ο ταξικός ευνουχισμός.

Θα κλείσω με ένα τέτοιο ΘΛΙΒΕΡΟ ΔΕΙΓΜΑ νοοτροπίας που διέπει την ....."αριστερά" του ΣΥΡΙΖΑ. Η ανακοίνωσή του για τα αποτελέσματα των εκλογών στη Γαλλία αποτελεί ανατριχιαστικό δείγμα του αληθινού ρόλου των παραιτημένων, των μεταλλαγμένων "αριστερών" του σήμερα, που είθισται να παρακολουθούν, εκουσίως ή ακουσίως, την ολιστική επέλαση του καπιταλισμού στην κοινωνία, με το ίδιο τους το χέρι.

Θαυμάστε ανακοίνωση:

«Η ήττα της Λεπέν και η νίκη Μακρόν είναι μήνυμα υπέρ της δημοκρατίας στην Ευρώπη, αλλά και προειδοποίηση. Δεν μπορεί να εφησυχάζει κάνεις και ιδιαίτερα οι αριστερές, προοδευτικές δυνάμεις. Η ήττα της ακροδεξιάς - που ξεπέρασε σήμερα το 40%- και των νεοφιλελεύθερων και συντηρητικών πολιτικών που την ενισχύουν, αποτελεί τη μέγιστη προτεραιότητα. Η αντιμετώπιση τους απαιτεί ενωτικές πρωτοβουλίες και συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων».




Σχόλια

  1. Χάθηκαν προ πολλού τα "ταξικά γυαλιά" για την λεγόμενη "αριστερά" με συνέπεια να "αλληθωρίζει" προς το εκμεταλλευτικό σύστημα.
    Το τέλος του κατήφορου είναι ο πάτος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια "Ευρυτάνα". Γιατί ο λαός να σε προτιμήσει αν βλέπει ότι ταυτίζεσαι με αυτά που κατηγορείς, υποτίθεται. Συνεπώς ο κατήφορος είναι δεδομένος. Ευχαριστώ φίλε μου και χρόνια πολλά, καλό αγωνιστικό μήνα επίσης.

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα, είσαι απο τα bogs που ακολουθώ και σκέφθηκα να σε ενημερώσω
    ότι έφτιαξα ένα καινούργιο blog
    Θα χαρώ να μου ανταποδώσεις την επίσκεψη στο νέο μου blog
    Καλή Συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα, είσαι απο τα bogs που ακολουθώ και σκέφθηκα να σε ενημερώσω
    ότι έφτιαξα ένα καινούργιο blog
    Θα χαρω να μου ανταποδώσεις την επίσκεψη στο νέο μου blog

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να πω ότι δεν περιμένω εδώ στο Κόκκινο Δίκτυο άρθρο για την Παλαιστίνη;
    Ψέματα θα πω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Να πω ότι δεν περιμένω εδώ στο Κόκκινο Δίκτυο άρθρο για την Παλαιστίνη;
    Ψέματα θα πω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευρυτάνα μου, καλησπέρα σου. Δεν έχεις άδικο φίλε μου. Εδώ και καιρό έχω απενεργοποιηθεί εδώ στο "Κόκκινο δίκτυο".
      Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω τη σκέψη να διατηρηθεί ένα μπλογκ κοινωνικού, πολιτικού και ευρύτερου προβληματισμού. Για να ανεβάζουμε σκέψεις. Πώς το βλέπεις; Θα έχει τύχη να το συνεχίσω;

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η υποτέλεια ως "εθνικό συμφέρον", συνώνυμο εθνικής τραγωδίας

Η ΑΠΟΧΗ στις ΕΚΛΟΓΕΣ κάνει τα χέρια των ΔΥΝΑΣΤΩΝ να τρίβονται από ΧΑΡΑ...