ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ



Κώστας Βάρναλης
Ο Λυρικός Στοχαστής της Επανάστασης.....
_______________________________

Σε τούτο το μικρό χώρο, θα προσπαθήσουμε να "χωρέσουμε" ένα μικρό αφιέρωμα στην Μεγάλη μορφή ενός ΣΤΟΧΑΣΤΗ, ΠΟΙΗΤΗ,ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ, ΑΓΩΝΙΣΤΗ. Του ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ. Μιας Κομβικής μορφής και σκέψης που έχει ΣΗΜΑΔΕΨΕΙ την ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ και ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ και ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ αλλά αποτελεί και ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ του ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ στον 20ο Αιώνα.Μια μεγάλη παρακαταθήκη και κληρονομιά τέχνης, έμπνευσης, ανθρωπισμού, σκέψης, προσφοράς.

__________________________________________________________



"Τι θέλετε πάλι;
Να με ρωτήσετε αν είμαι κομμουνιστής;
Δεν σας το είπα την πρώτη φορά;
Ολο τα ίδια θα λέμε;"


____________________________________________________________________

"Η Ποίηση του Βάρναλη, δε μύριζε ποτέ γάλα. Μύριζε από την αρχή μπαρούτι. κατέβηκε δηλαδή στο στίβο χωρίς πάρα πολλά "γυμνάσματα" και δοκιμές και περιπλανήσεις στους "λειμώνες των ασφοδελών" Μ' άλλα λόγια, χωρίς αυτές τις πεισιθάνατες κραυγές που έβγαζαν όλοι οι λυρικοί του καιρού του. Όχι. Η Ποίηση του Βάρναλη ήταν από την αρχή αρσενική, λάσια, μια βολίδα πούπεσε μες στα στεκούμενα νερά του μελίπηχτου λυρισμού"

Μενέλαος Λουντέμης




"Η πείρα της κοινωνικής θεωρίας, αλλά και η αρχαία ελληνική αγωγή, μαζί με μία εκτάκτως λεπτή έλξη προς το αισθητικό και το ωραίο, το καλλιτεχνικό ωραίο, που ρέει στο αίμα του, διαμόρφωσαν ένα προσωπικό και φιλοσοφημένο λογοτεχνικό χαρακτήρα, -που συγκέντρωσε τις ελπίδες για την καλλιέργεια και στον τόπο μας της αριστερής τέχνης"


Μιχάλης Περάνθης

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ


Ο Κώστας Βάρναλης, που αποσύρθηκε στο βασίλειο της σιωπής το Δεκεμβριο του 1974, σε ηλικία 91 χρονών, ήταν ο τελευταίος της ανεπανάληπτης λογοτεχνικής τετράδας (Καζαντζάκης, Σικελιανός, Αυγέρης, Βάρναλης) και υπήρξε μιά ρωμαλέα και ισχυρή προσωπικότητα από τις πιό σεβάσμιες των γραμμάτων μας. Γεννήθηκε το 1883 στον Πύργο της Βουλγαρίας και σπούδασε στή φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, της οποίας ανακηρύχτηκε διδάκτορας. Αργότερα μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, φιλολογίας και κοινωνιολογίας, και υπηρέτησε σε διάφορα Γυμνάσια και στο Διδασκαλείο Μεσης Εκπαιδεύσεως. Οι γνώσεις του και η σοφία του θα του άνοιγαν το δρόμο του πανεπιστημιακού δασκάλου, αλλά οι ιδεολογικές του πεποιθήσεις στάθηκαν αφορμή γιά την αντίδραση και τη στενοκεφαλιά της δικτατορίας του Παγκάλου, η οποία ύστερα από συκοφαντίες γιά δήθεν αντεθνικότητα και άλλες ανοησίες, τον έδιωξε το 1926 από την υπηρεσία του, κι έκτοτε έζησε εργαζόμε νος ως δημοσιογράφος και χρονογράφος.

Βαθύς μελετητής της αρχαίας ελληνικής σκέψης και των νέων ιδεών και ρευμάτων της σύγχρονης εποχής, στοχαστικός και ανήσυχος, και σύγχρονα δεξιοτέχνης της ποιητικής μαεστρίας και του ορμητικού ζωντανού λόγου, ο Βάρναλης είδε την τέχνη σε συνάρτηση με τα κοινωνικά φαινόμενα, που τη δημιουργούν. Εχοντας προσέτι έκτακτη και λεπτή ευαισθησία, ως πρός το αισθητικό, το καλλιτεχνικά ωραίο, διαμόρφωσε έναν προ σωπικό και φιλοσοφημένο χαρακτήρα, που υπήρξε πηγή έλξεως πολλών νέων λογοτεχνών και καλλιτεχνών.
Η ποίηση, η μελέετη, η κριτική, το χρονογράφημα έδωσαν την ευκαιρία στον μεγάλο δάσκαλο, τον Βάρναλη, ν'ανοίξει καινούριους δρόμους γιά προέκταση της σκέψης, να μεταδώσει γνήσιες και έντονες καλλιτεχνικές συγκινήσεις, και να ξεδιπλώσει μπρος στα μάτια των ανθρώπων τον πλούτο της σοφιας του. Γενικά τα γραπτά του αποδείχνουν σπάνια διαλεκτική δεινότητα, σατιρική διάθεση, ζωηρή έκφραση, κριτική βαθύτητα μοναδική, που εισχωρεί ως τις ρίζες των φαινομένων και τα παρουσιάζει όπως είναι, κι όχι όπως φαίνονται.
H ποίησή του λυρική, χυμώδης και ρωμαλέα στη σύλληψη, με αψεγάδιαστη μετρική τελειότητα, είναι σχεδόν πάντα σαρκαστική, διονυσιακή, αλλά ποτέ αναισθητικά βάρβαρη, όπως κακώς χαρακτηρίστηκε στην αρχή απο τον Αριστο Καμπάνη, που αργότερα ο ίδιος ανακάλεσε.
Ο Βάρναλης είναι από τους μεγάλους ποιητές της νεοελληνικής γενιάς και στα ποιήματά του έχει συλλάβει τόσες λεπτότατες καταστάσεις της ψυχής, που δείχνουν το βάθος της ποιητικής ιδιοσυγκρασίας του και τις λάμψεις του αστείρευτου λυρισμού του. Επιστρέφοντας από το Παρίσι το 1919, παρουσιάζει ένα ποίημα, τον "Προσκυνητή", αφιερωμένο στον πατέρα της Ελληνικής λαογραφιας Ν.Γ. Πολίτη, που συνθέτει έναν αληθινό ύμνο στην αιώνια Ελλάδα. Στα 1922, όμως παρουσιάζει την ποιητική συλλογή "Το φώς που καίει". Από τότε η ποίησή του γίνεται αγωνιστική και επαναστατική. Πραγματικά, το «Φώς που καίει» αποτελεί το κορύφωμα της ποιητικής δημιουργίας του Βάρναλη, και εκφράζει ανάγλυΦα τις νέες ιδεολογικές του θέσεις. "Τo Φώς που καίει" κρί θηκε απ'όλους σαν ένα έργο μεγάλης φιλοσοφικής πνοής και ποιητική σύλληψη και πτήση από τις υψηλότερες που έχει να επιδείξει η νεοελληνική ποίηση. «Η ποίησή του - έγραψε ο αστράτευτος κριτικός Τίμος Μαλάνος - αστράφτει από φώς. Λείπουν σ' αυτήν ολότελα οι σκιές και οι μισοί τόνοι. Η αρχαιόπρεπη ομορφιά της παρουσιάζεται χωρίς το παραμικρότερο ψυχικό ράγισμα».
Το δεύτερο αντιπροσωπευτικό ποιητικό έργο του Βάρναλη είναι οι "Σκλάβοι πολιορκημένοι", εμπνευσμένο από το Εικοσιένα, που τούς αντιπαρατάσσει στούς «Ελεύθερους πολιορκημένους» του Σολωμού. Ωστόσο ο Βάρναλης, συνεπής στις ιδέες του, με το νέο του ποιητικό έργο, μας δίνει το ιστορικό και ψυχολογικό ντοκουμέντο της εποχής του. Με το έργο του αυτό «αναλαβαίνει να ερμηνέψει τη ζωή ρεαλιστικά, δηλαδή όπως είναι: με τις ασκήμιες της, τους Φόβους, τις πλάνες, τις ανθρώπινες αδυναμίες». Κι από τη βάση αυτή ξεκινώντας, «ανεβαίνει - όπως ο ίδιος λέγει - στο ιδανικό της ελευθερίας όλων των ανθρώπων, και όχι μιας τάξης ανθρώπων».
Πολλά ποιήματα του Βάρναλη, όπως "Οι πόνοι της Παναγίας"," Η μάνα του Χριστού", "Η Μαγδαληνή", "Η θάλασσα", "Οι μοιραίοι" κ.ά. θα μείνουν γιά πάντα από τα λυρικότερα τραγούδια της ελληνικής ποίησης. Η τελευταία του ποιητική συλλογή Οργή λαού εκδόθηκε μετά το θάνατό του. Στα ποιήματα του αυτά, γραμμένα στα χρόνια της δικτατορίας, μιλά έξω απο τα δόντια. Τα λέει όλα σταράτα κι απροκάλυπτα. Δεν φοβάται κανένα και τίποτα.
Από τα πεζά και κυρίως τα κριτικά έργα του Βάρναλη ξεχωριστή θέση κατέχουν τα έργα:"Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική" και "Η αληθινή απολογία του Σωκράτη". Στο βιβλίο του, Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική, προσπαθεί να δικαιώσει την ευχή του Παλαμά γιά το ξαναξέτασμα του σολωμικού έργου: «Ομως ακόμα περιμένουμε έναν εκδότη κι έναν εξηγητή του Σολωμού, όμοια σοφό (εννοεί τον Πολυλά), μα λιγότερο αίσθη ματικό, αντικειμενικότερο κριτή του Δασκάλου...». Και ο Βάρναλης έχοντας όλα τα εφόδια γιά το εγχείρημα καταπιάστηκε να ξεκαθαρίσει την κριτική της ψευδολογίας γιά το Σολωμό και το εργο του. Καί το βιβλίο του ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική αντικειμενικότατο θέτει τα πράγματα στη θέση τους. Γράφει ό Βάρναλης: «Εκεί που πρέπει να σταματάει κάθε τεχνο κρίτης και κάθε λογοτεχνικός κριτικός, δεν είναι οι ιδέες ή οι αλήθειες καθεαυτές, μα το αισθητικό τους αποτέλεσμα». Και συνεχίζει: «Δύο είναι οι θεμελιακές αισθητικές και γενικότερα φιλοσοφικές αρχές του Σολωμού: το απόλυτο και το υψηλό, δηλ. η πνευματική ελευθερία». Και τις δύο αυτές αρ χές ο Σολωμός τις μορφοποίησε στα ποιήματά του, και κυρίως στούς «Ελεύθερους πολιορκημένους» με τρόπο μεγαλοφυή και ανεπανάληπτο.
Το βιβλίο, "Η αληθινή απολογία του Σωκράτη". του Βάρναλη, θεωρείται το αριστούργημά του. Ξεκινώντας άπό τον Ξενοφώντα, ο Βάρναλης θα θελήσει να δεί ρεαλιστικότερα τον μέγιστο φιλόσοφο της Αρχαιότητας, καθώς επίσης και την εποχή του, και να γράψει μιάν άλλη απολογία, τήν α λ η θ ι ν ή, όπως ο ίδιος την ονομάζει. Με τη διαφορά ότι τα λόγια που θα βάλει στο στόμα του Σωκράτη δεν είναι λόγια εκείνου, μα δικά του. Γιατί, όπως εκείνος είχε τα «καινά του δαιμόνια», έτσι τώρα κι αυτός, με τα δικά του, είχε βρεθεί σε διάσταση με τις ιδέες της εποχής του. Με τον ρητορικό αυτό λόγο όπου η πιό γνήσια δημοτική γλώσσα, ο σατιρικός οίστρος και το κέφι, συνδυαζόμενα με αναχρονιστικούς υπαινιγμούς και άφθονο σκώμμα - μας έδωσε ένα έργο στέρεο, πολύτιμο και ωραίο.
Στο "Ημερολόγιο της Πηνελόπης" αντιστρέφοντας το μύθο γιά το μύθο, και με τα δικαιώματα της δημιουργικής φαντασίας, ο θαυμάσιος τεχνίτης επιχειρεί να δώσει έκφραση στον μέσα κόσμο του, και μορφή στα οράματά του. Με όργανο την απαράμιλλη αρχαιογνωσία του, ο στοχασμός του, ο λυρισμός του και η χλεύη του έκαμαν «Το ημερολόγιο της Πηνελόπης» ένα ωραίο τεχνούργημα. Ενα τεχνούργημα, που με τα έξυπνά του ευρήματα και τη λάμψη του ύφους του, χαρίζει στον αναγνώστη στιγμές πραγματικής ευφροσύνης.
Θαυμάσιες σελίδες, με πλούτο γνώσεων γιά την τέχνη των αρχαίων, και την αισθητική της εξέλιξη ανά τους αίώνες, υπάρχουν στους δυό τόμους Αισθητικά - Κριτικά. Αξιόλογο από κάθε πλευρά στέκεται και το βιβλίο του "Ζωντανοί άνθρωποι" (φιλολογικά πορτραίτα).
Τα άπαντά του εκδόθηκαν το 1957 σε έξι τόμους, που τούς επιμελήθηκε ο ίδιος. Ο Κώστας Βάρναλης, το 1959 βραβεύτηκε με το βραβείο Λένιν γιά την προσφορά του στον αγώνα γιά την ειρήνη.

_______________________________________________________________________



Ο τιμημένος με το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη (1969) σε εκδήλωση στη Μόσχα, απαντώντας στην κατηγορία ότι ανήκει στη "στρατευμένη Τέχνη", θα απαντήσει με αυτά τα σταράτα λόγια:



"...το δόγμα "η Τέχνη δεν κάνει πολιτική" διαψεύδεται από τα πράγματα. Ο Αριστοφάνης, ο Ντάντες, ο θερβάντες, ο Ζολά, ο Τολστόι κάνουνε πολιτική. Πολιτική κατά των "κακώς κειμένων". Πολιτική έξω απ' τα δόντια. Ποιος μυθολόγος της εξωπολιτικής Τέχνης θα χει το κουράγιο να υποστηρίξει πως αυτοί οι ήλιοι του πνευματικού στερεώματος δεν είναι μέγιστοι δημιουργοί του λόγου; Να λοιπόν, μια απόδειξη πως η Τέχνη μπορεί να κάνει πολιτική, χωρίς να πάψει να ναι Τέχνη και μάλιστα τρισμεγάλη. Ζήτημα, λοιπόν, υπάρχει μόνο για το ποια πολιτική δίνει ζωή και δύναμη στην Τέχνη και την απλώνει στο χώρο και στο χρόνο και ποια πολιτική τη χαλάει, τη σκοτώνει και τη μεταβάλλει σε καπνό χωρίς φλόγα...».





Το να μιλήσει κανείς για τον ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ θαρρώ είναι αδύνατο να το κάνει μέσα σε λίγες λέξεις. Τούτο γιατί το πνεύμα του Μεγάλου αυτού ανθρώπου και αγωνιστή δεν μπορεί να κλειστεί σε περιγραφές και αναλύσεις. Η ατίθαση και απαιτητική του σκέψη, η επαναστατικότητα των οραμάτων του, οι εικόνες του, ο λυρισμός του, ο απίστευτος πλούτος της γλώσσας του, το πάθος του για τα πανανθρώπινα ιδανικά, σε κάνουν κυριολεκτικά να ταξιδεύεις με τα γραπτά του στους κόσμους της περιγραφής του.

Δεν είχα την ευτυχία να διαβάσω βιβλία του μέχρι που πριν λίγο καιρό, στην αρχή ομολογώ από ερευνητική διάθεση, έκανα την πρώτη επαφή με το έργο του διαβάζοντας το «ΦΩΣ που ΚΑΙΕΙ».

Αυτό που ένιωσα, ειλικρινά δεν περιγράφεται (!!!). Ένας απίστευτος Πλούτος εικόνων, λυρισμού, θεμάτων, σκέψεων, ιδεών, απόψεων, εισέβαλλε τόσο έντονα στο νου μου, που το πρώτο χαρακτηριστικό που εκφράστηκε ήταν να νιώσω με απίστευτη διάθεση την ανάγκη να μιλήσω για τον Βάρναλη, να συζητήσω για το έργο του, να βάλω γνωστούς και φίλους να γίνουν κοινωνοί των ποιημάτων και των γραπτών του. Ήταν και είναι τόσο ορμητικό αυτό το συναίσθημα, που φλερτάρει με τα όρια της «μανίας».

Όλα εκείνα που ήξερα και είχα νιώσει με άλλους μεγάλους του πνεύματος και της τέχνης του γραπτού λόγου άλλαξαν μέσα μου, να πω παραμερίστηκαν ; σκληρό το ακούω, μάλλον θα πω για μιας ανοίχτηκε ένας άλλος κόσμος, ένας άλλος τρόπος σκέψης.

Εκείνο που με συγκλόνισε ήταν η αίσθηση ότι «πρόσωπα» και «μορφές» μεγάλες που σημαδεύουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη ζωή μας, έγιναν «οικεία», «προσιτά», «κοντινά», «μίλησαν» μια διαφορετική γλώσσα, είπαν λόγια ανθρώπινα και κατανοητά, απόκτησαν αισθήματα και «γήινη» συμπεριφορά. Ιησούς, Παναγία, Μαρία Μαγδαληνή, Ιούδας, Προμηθέας, και άλλες «μορφές», όντα και υπάρξεις, που ο μεγάλος τούτος δάσκαλος, τις μεταχειρίζεται με μοναδικό σεβασμό, τις πλησιάζει, τους δίνει στόμα και λαλιά, θέσεις και απόψεις, που ναι μεν μπορεί κάποιος να Διαφωνεί ουσιαστικά με αυτό που εξάγεται αλλά στέκεται να το κουβεντιάσει.

Μια άλλη απίστευτη αίσθηση που γεννιέται στον αναγνώστη του Βάρναλη είναι η σαρωτική «καταιγίδα» των θεμάτων που ξεπηδούν από κεφαλαιώδους σημασίας διαλόγους και «συγκρούσεις» απόψεων μεταξύ σημαντικών μορφών και φορέων ιδεών. Ιησούς-Προμηθέας-Μώμος («το Φως που καίει»), ο Άγιος Παχώμιος με την Θυγατέρα του Διαβόλου («Πεζός Λόγος»), Σωκράτης με Δικαστές («η Αληθινή απολογία του Σωκράτη»). Στις συζητήσεις αυτές ο καταιγισμός ιδεών, αντιλήψεων, θεμάτων για συζήτηση, που ανοίγονται σε συμπαρασύρει σε έναν μαγικό «χορό» σκεπτικισμού. Από πού να ξεκινήσει κανείς να κουβεντιάζει και που να τελειώσει.

Ο Λυκιαρδόπουλος έχει πει ότι «ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ του ΒΑΡΝΑΛΗ δεν προέρχεται μήτε από Ακαδημίες της Ε.Σ.Σ.Δ., μήτε από εγκεφαλικές αναλύσεις και κείμενα». Και έτσι είναι πραγματικά (!!!). Ο Μαρξισμός του ΒΑΡΝΑΛΗ πηγάζει από τη «φωτιά» και την πρωτογενή «μαγεία» σκέψης που παράγει το πνεύμα του ανθρώπου μέσα στην Ταξική Πάλη. Από τον Πολιτισμό του Σοσιαλισμού, έξω και πέρα από θεσμικές μορφές και συστήματα εφαρμογής. Ένας πρωτογενής ΑναρχοΚομμουνισμός με την φιλοσοφική έννοια, σαφέστατος, συγκροτημένος, δεμένος άρρηκτα με την ιστορική αναγκαιότητα, μέσα στην καρδιά που πλάθεται η Ιστορία του ανθρώπου.

Τι κρίμα που η Αστική Τάξη «πέταξε» έξω από την Παιδεία και τη γνώση το πνεύμα του Βάρναλη (ενδεικτικό των προθέσεών της…). Τι κρίμα που το τεράστιο έργο του ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ σε όλη την Κοινωνία. Τι κρίμα για το τώρα που ακόμα και τον περασμένο αιώνα στην Ελληνική Κοινωνία, κατά καιρούς, ο Βάρναλης ήταν πιο διαδεδομένος, παρά από σήμερα.

Αυτή η μικρή μου προσπάθεια να σκιαγραφήσω το έργο του ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ του ΠΟΙΗΤΗ των ΤΑΠΕΙΝΩΝ και ΚΑΤΑΦΡΟΝΕΜΕΝΩΝ, των ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ και να δώσουμε ένα ελάχιστο δείγμα του έργου του, είναι η ΘΕΛΗΣΗ μου να δώσουμε το ΕΡΕΘΙΣΜΑ σε ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ να πλησιάσετε τον Κόσμο του ΒΑΡΝΑΛΗ και να κάνετε ΚΤΗΜΑ ΣΑΣ το ΒΑΡΝΑΛΙΚΟ ΕΡΓΟ.




ΤΟ ΕΡΓΟ του ΒΑΡΝΑΛΗ

Ποίηση
Ο Προσκυνητής (1919)
Το Φως που καίει (1922)
Σκλάβοι Πολιορκημένοι (1927)


Συλλογές
Κηρήθρες (1905)
Ποιητικά (1956)
Ελεύθερος κόσμος (1965)
Οργή λαού (1975)

Πεζά
Ο λαός των μουνούχων (Φιλ.ψευδ. Δήμος Τανάλιας) (1923)
Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική (1925)
Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη (1931)
Αληθινοί άνθρωποι (1938)
Το ημερολόγιο της Πηνελόπης (1947)
Πεζός λόγος (1957)
Σολωμικά (1957)
Αισθητικά Κριτικά Α και Β (1958)
Ανθρωποι. Ζωντανοί - Αληθινοί (1958)
Οι δικτάτορες (1965)
Ατταλος ο Τρίτος (θεατρικό) (1972)
Φιλολογικά Απομνημονεύματα (1980)

Μεταφράσεις
Αριστοφάνης - Βάτραχοι
Αριστοφάνης - Εκκλησιάζουσες
Αριστοφάνης - Ιππείς
Αριστοφάνης - Ιππόλυτος
Αριστοφάνης - Λυσιστράτη
Αριστοφάνης - Πλούτος
Αριστοφάνης - Τρωαδίτισσες
Κινέζικα τραγούδια
Μολιέρου - Μισάνθρωπος



ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το ΕΡΓΟ του...

"Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ" ("ΤΟ ΦΩΣ που ΚΑΙΕΙ" 1922)


Πως οι δρόμοι εβωδάνε με βάγια στρωμένοι,

Ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες !

Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει

Και μακριάθε βογγάει και μακριάθε ανεβαίνει.

Της οργής και του μίσους τη θρέψαν οι αέρες

Τη χαρά της λαοθάλασσας τούτης που βόγγει.

Πόσες νύχτες λεφκές, πόσες μάβρες ημερες

Οι κρυφές, οι μουγγές τήνε θρέψαν φοβέρες.

Α ! πως είχα σα μάνα κι΄ εγώ λαχταρήσει

(ήταν όνειρο κ΄ έμεινεν, άχνα και πάει)

σαν και τα΄ άλλα σου αδέρφια να σ΄ είχα γεννήσει

κι από δόξες αλάργα κι αλάργα από μίση !

ένα κόκκινο σπίτι σ αβλή με πηγάδι

και μια δράνα γιομάτη τσαμπιά κεχριμπάρι&

νοικοκύρης καλός να γυρνάς κάθε βράδι,

το χρυσό, σιγαλό και γλυκό σαν το λάδι.

Πως αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου

Στα λαμπρά Γεροσόλυμα Καίσαρας να ΄μπεις !

Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου !)

Δεν ήξεραν ακόμα ούτε ποιο το όνομά σου !

Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη&

Δολερά ξεσηκώσανε τα άγνωμα πλήθη

Κι όσο ο γήλιος να πέσει και νάρθει το δείλι,

Το σταβρό σου καρφώσαν κι οχτροί σου και φίλοι.

Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν ! Κι ακόμα,

Σα ρωτήσανε: «Ποιος ο Χριστός» τι είπες «Να με!».

Αχ ! δεν ξέρει τι λέει το πικρό μου το στόμα !

Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σέμαθα ακόμα !

Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ
("ΤΟ ΦΩΣ που ΚΑΙΕΙ")


Μες σε παλάτια, που σα σπηλιά αντήχαν απ΄ τις μουσικές

Κι αστράβαν απ΄ τα μέταλλα και τα δεμένα φώτα,

Στα μάγουλά μου, που κανείς δεν τα είδεν ήλιος, οι μοσκιές

Γλίστρααν με λάγγεμα πολύ και τα δαγκώναν σαν οχιές

Στην κρουσταλλένια μου φωνή θαμπή εγλσιτρούσε νότα.


Στην τεσσεροβασίλεφτη Γιουδαία εγώ ΄μουν η Πηγή,

Του κόρφου μου τα΄ αμάραντα και μοσκοβόλα κίτρα.

Ωσάν τη φλόγα του κορμιού μου άλλη δε γνώρισεν η Γη,

Σαν της αγκάλης μου μεστή καμιά δεν ύπαρχε σιγή.

Ο έρωτάς μου νίκαγε τη Ρώμη τη νικήτρα…

…………………………………………………………….

Δεν ήταν άξαφνη αστραψιά. Τούτο συνέβη αργά, σιγά…

Ωραίος δεν ήσουν, τίποτα δεν είχες πάνω σου άξο !

Κοίταγες χάμου τα χαλίκια, ως μίλαγες σιγά και αργά.

Την τρίτ΄ ή τέταρτη φοράν άρχισε ο νους μου να ριγά

Κι ως σήκωσες τα μάτια σου, δε βάσταα να κοιτάξω.


Κι ένιωσα ορμή ασυγκράτητη στα πόδια σου να κυλιστώ.

Είδα να σειέται μέσα μου ψυχή παρθένα ως τώρα.

Την εφτυχιά τη γνώρισα στο δόσιμο χωρίς μιστό,

Τη λεφτερά, στο σκλάβωμα σε κάποιο ιδανικό σωστό

Και την υπέρτατ΄ ηδονή στον πόνον, άξια γνώρα.

……………………………………………………………..

πράματα νέα δεν έλεγες κι ούτε, με λόγια νέα, παλιά.

Από πολλούς κι από καιρούς όλα ήταν ειπωμένα.

Μά ΄χες τη δύναμη ν΄ακούς των ουρανών τη σιγαλιά

Κι όλοι για σένα (κι άψυχα κι άνθρωποι) διάφανα γυαλιά

Και διάφαν΄ η καρδιά του Θεού για σένα και για μένα !


Κανείς (και πλήθη και σοφοί και μαθητάδες και γονιοί)

Δεν ξάνοιγε το σπαραγμό στα θάματά σου πίσω

Κι αν πρόσμενες το λυτρωμό σου από την άδικη θανή,

Εγώ μονάχα το ΄νιωσα, που ήμουνα λάσπη και κοινή,

Πόσο Χριστέ ΄σουν άνθρωπος ! Και γώ θα σ΄ αναστήσω !

"Ο ΟΔΗΓΗΤΗΣ" ("ΤΟ ΦΩΣ που ΚΑΙΕΙ")

Δεν είμ΄ εγώ σπορά της τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ ΄μαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της οργής.
Δεν κατεβαίνω από τα νέφη,
γιατί δε μ΄ έστειλε κανείς
Πατέρας, τάχα παρηγόρια
για σένα, σκλάβε, που πονείς.
............................
Μέσα στο νου και στην καρδιά μου
αιώνων φουντώσανε ντροπές
και την παλάμη μου αρματώνουν
με φλογισμένες αστραπές.
........................
Δε δίνω λέξεις παρηγόρια,
δίνω μαχαίρι σ΄ ολουνούς.
καθώς το μπήγω μές το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.
.........................
'Οθε περνά, γκρεμίζει κάτου
σαν το βοριά, σαν το νοτιά
όλα τα φονικά ρηγάτα
θεμελιωμένα στην ψεφτιά.
Κ΄ένα στυλώνει κι ανασταίνει,
το ΄να ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ,
ΕΙΡΗΝΗ ! ΕΙΡΗΝΗ ! ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΙΛΙΑΣ.

"ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ" ("ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ")

Βουνά, πελάη αντίμαχα και ριζιμιά καστέλια
και των αιμάτων άβυσσοι, των πατρίδων θεμέλια,
η Νια ζωή τ΄ αφάνισε και στράτα γίνανε μαβιά,
που την περνά ακατάλυτη τώρα, που ξύπνησε η σκλαβιά.
Ο Γδικιωμός, που χύνεται μαζί φωτιά και μπόρα,
ο καταλύτης Καθαρμός, της Πλερωμής η ώρα
είμαστ΄ εμείς, που κόψαμε τα που μας δένανε σκοινιά
και την καρδιά ατσαλώσαμε με τη δικιά σου, Οχτρέ, απονιά.
................................................
Ω Πολιτείες, που καθεμιά κι ολάκερ΄ οικουμένη,
παλάτια και παράδεισοι, παντόγυρα κλεισμένοι,
η πλούσια Γης ολάκερη, τα κόπια μας κλεμμένα ως χτες,
όλα μας ξαναδίνονται με τις αγκάλες ανοιχτές.
...............................................
Στεριά, Θάλασσα κι άνθρωπος, στοιχεία αιώνια τρία,
αφεντικό δεν έχουνε κι αφεντικού ιστορία !
Ήρθε κι εμάς η αράδα μας για να χαρούμε τα πουλιά,
τη θάλασσα και τα βουνά, τον ήλιο και τη σιγαλιά...
.............................................
Και σας, Μορφές και χρώματα, παιχνίδια κι αγωνία,
του Σμιλαριού και του Φωτός διπλή κοσμογονία,
κατάματα σας χαίρεται, της Φαντασιάς ψηλή κορφή,
εκεί, που γήλιος, ουρανός κι άνθρωποι γίνονται αδερφοί.
================================================

ΠΡΟΛΟΓΟΣ στους "ΣΚΛΑΒΟΥΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΥΣ"

Πάλε μεθυσμένος είσαι δυόμιση ώρα της νυχτός !
κι αν σου τρέμανε τα πόδια, μα στεκόσουνα στητός
μπρος σε κάθε τραπεζάκι-"γειά σου Κωνσταντή βαρβάτε" !
"καλησπερούδια αφεντικά, πως τα καλοπερνάτε" !
ένας σούδινε ποτήρι κι άλλος σούδινεν ελιά.
έτσι πέρασες γραμμή της γειτονιάς τα καπελιά.
κι αν σε πείραζε κανένας, αχ εκείνος ο Τριβέλας !
έκανες πως δεν ένιωθες και πάντα εγλυκογέλας.
Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά.
Η ύπαρξή μου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά.
Τάχα η θέλησή μου λίγη, τάχα ο πόνος μου μεγάλος ?
Ω ! πούσαι νιότη, πούδειχνες πως θα γινόμουν άλλος!
.................................................

"ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ"

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παραία πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής,
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Οσο κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!

(Ηλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)

Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο στοιχιό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό,
στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.

-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! 


"Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ του ΚΥΡ-ΜΕΝΤΙΟΥ"

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' φήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Κατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.
Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνωνται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαϊ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλά εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Μαη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι' ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
"Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!

-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"

Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Kι' όταν ένα καλό βράδυ
θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ είν' η ζωή),

H ψυχή μου θε να δράμη
στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!

Γέρασα κι' ως δε φελούσα
κι' αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:
"Χαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κύρ Μέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί
τον κύρ λύκο να γενή!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Μα με την κουβέντα αυτή
πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.

Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βιά:

"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ
κει δεν είναι παρά δώ.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου-
τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης". 


"Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΝΑΣ" (Απόσπασμα) 
Μές το δροσάνεμο
που αναγαλλιάζω
κι ο νους χανότανε
σε χάος γαλάζο
ψηλά ας μ΄ αφήνατε
να ξεχαστώ
φωτοπερίχυτη
στόμα κλειστό.

Ποιο χέρι απλώθηκε
να με σπαράξει,
απ΄το χρυσόνειρο
στην άγια πράξη !
Ο πρώτος ήχος μου
πρώτη πληγή.
Με τραβάς, αίμα μου,
ξανά στη Γή.

Ω ! σεις χαμόσυρτα
λερά σκουλήκια,
η άλαμπη ζήση σας
ζήση ναι δίκια !
μια τρύπα ο κόσμος σας
και μέσα κεί
ο Χάρος λύτρωση
κι ώρα γλυκή.
..............

Πίσου απ΄τα λόγια μου
πίκρα φαρμάκι,
τι κόσμοι απέραντοι
βυθοί λουλάκι !
Μάτι δε βρίσκεται
να θαμπωθεί
κι αφτί δε βρίσκεται
να λιγωθεί ?

Σχόλια

  1. Υποκλίνομαι στην εγγραφή σου!!!!
    Καλησπέρα Γιάννη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ πάρα πολύ Νεφελάκι μου για την Τιμή της επίσκεψης και το σχόλιό σου. Νάσαι πάντα καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιάννη καλή αρχή και στράτα σ' αυτήν την προσπάθεια περιπλάνησης στον κόσμο του πνεύματος, της ποίησης ,της λογοτεχνίας. (αναφέρομαι στο αφιέρωμά σου στον Βάρναλη.) Δεν με εκπλήσσεις φίλε !
    Έχω γνώση της τελειομανίας και της εργατικότητάς σου..

    Νομίζω, αν κάποιος διατηρεί επιφυλάξεις ως προς την απολυτότητα σου για κάποιες τοποθετήσεις σου, ή έχει αντίθετη άποψη για κάποιες άλλες , εκείνο που ποτέ δεν θα διανοηθεί είναι ότι είσαι λίγος....

    Νάσαι καλά Γιάννη μου και να υπερασπίζεσαι πάντα τις Αξίες σου χωρίς φόβο και με πάθος ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυγερή μου πάντα με τη θετική σου αύρα, την καλόπιστη κριτική σου και την ανοιχτή σου αγκαλιά απέναντι σε ανθρώπους και συναισθήματα.
      Θα το παλέψουμε καλή μου φίλη, με ανοιχτό μυαλό και διαλεκτικές σκέψεις χωρίς ταμπέλλες και δογματισμούς.
      Σε ευχαριστώ και πάλι για όλα.

      Διαγραφή
  4. Με ενθαρρύνεις Γιάννη μου, όταν λες "Θα το παλέψουμε , με ανοιχτό μυαλό και διαλεκτικές σκέψεις χωρίς ταμπέλλες και δογματισμούς." Ο δογματισμός είναι που με απωθεί και με απογοητεύει.
    Αυτό θα περίμενα από ανθρώπους και δη πνευματικούς, που ευαγγελίζονται την αναγέννηση της Ελλάδος .Αυτό θεωρώ φιλοπατρία και πολιτική οξυδέρκεια αυτή την ώρα. Η Σωτηρία της πατρίδος να τεθεί πάνω από κάθε κοματικό συμφέρον ή πολιτική φιλοδοξία.
    Ο φανατισμός, η πολιτική εκμετάλλευση,η εξουσία ,παντί τρόπω και μέσω ,με τρομάζει και όλο και βουλιάζω περισσότερο στο κλίμα του φόβου και της αβεβαότητας για το αύριο που διακατέχει άλλωστε την Ελληνική κοινωνία στην πλειονότητά της.
    Θα μου πείς οι ανατροπές δεν γίνονται με το γάντι .Και για να ξεπηδήξει η φλόγα της αναδημιουργίας μέσα από τις στάχτες προηγείται η πυρρά που αναφέρεσαι και στον "Πηγαιμό"
    Είναι μια ρεαλιστική αυτή η προσέγγιση αλλά στην πράξη αποδείχτηκε ολέθρια για τους λαούς που την έζησαν,μηδέ του Ελληνικού εξαιρουμένου.
    Εγώ Πιστεύω στην θαυματουργή δύναμη της ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ ενός λαού όπως οι Έλληνες. Αρχής γενομένης την έξοδό του συνειδητά, από τα φθαρμένο σύστημα και τους διεφθαρμένους κανόνες λειτουργίας του. Ένα σύστημα στο οποίο οι περισσότεροι εντάχθηκαν σε αυτό για να επιζήσουν. Οι υπόλοιποι έμειναν έξω από το κάντρο γιατί δεν μπόρεσαν. Όχι γιατί δεν ήθελαν. Νομίζω γίνομαι αντιληπτή τι εννοώ για να μην επεκταθώ σε επιμέρους λεπτομέρειες. Βέβαια χρειάζονται μπροστάρηδες ικανοί και αποφασισμένοι. Το ξέρω, όπως όλοι μας, ότι οι διεθνείς οικονομικές συγκυρίες μόνο από ανθρωποκεντρικό πνεύμα δεν διέπονται. Και τα πιράνχας του καπιταλισμού Ψυχή δεν έχουν. Στην εποχή μας ούτε οι εμβληματικές φυσιογνωμίες του Καποδίστρια ή του Μακρυγιάννη θα μπορούσαν εύκολα να αναλάβουν την σωτηρία της χώρας από την οικονομική καταστροφή. Από την Ηθική όμως κατολίσθηση που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον Εθνικό αφανισμό του Ελληνισμού θα μπορούσαν να την γλυτώσουν.
    Αν π.χ. Παρουσιαζόταν ένας Ηγέτης στην πολιτική σκηνή να πείσει τον λαό για την φιλοπατρία του, την ειλικρίνεια και την ανιδιοτέλεια του, να τον εμπνεύσει, να έχει το κύρος και την προσωπική εμβέλεια να διαχειριστεί την υπόθεση της Ελλάδος διεθνώς σίγουρα θα κατάφερνε να βάλει το νερό στ' αυλάκι γιατί η εξαφάνιση μας από το χάρτη τουλάχιστον τους δανειστές μας δεν τους συμφέρει. Εκτός αν είναι αποφασισμένοι να πληρώσουν όσα-όσα για να θάψουν το Ελληνικό πνεύμα που αέναε και διαχρονικά αντιστέκεται κι ορθώνεται απέναντι στην καταλυτική παντοδυναμία του πλούτου και της εξουσίας.

    Τι να πούμε Γιάννη μου τί; Εμείς οι "μονάδες" Εσύ και γω που βαλθήκαμε, Εσύ μεν να ακυρώσεις κάθε έννοια εξουσίας ξεκινώντας από την αρχαιότητα
    ( διάβασα το "ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ)μέχρι το θεριό του Καπιταλισμού στην εποχή μας , εγώ δε με μια τόση δα γροθιά να βαράω κάθε τόσο μπουνιές στο σύστημα λες και θα αλλάξει ρότα «ανατολικά» να λειτουργήσει με την ενέργεια του ήλιου που δίνει την Ζωή στον πλανήτη Γη κι όχι με την κινητήριο δύναμη του μαύρου ή κίτρινου χρυσού.
    Έλα μου, γέλα μου, έχουμε ξαναγελάσει μαζί με τον ίδιο συλλογισμό..
    Χρόνια σου Πολλά καλέ μου . Αύριο μέρα που είναι να την γιορτάσεις τρυφερά κι αγαπημένα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυγερή μου καλησπέρα και Χρόνια σου Πολλά. Η Συμβολική σημασία του Φωτός σήμερα πρέπει να φτάσει στα μυαλά των ανθρώπων να "κουράσουν" λίγο τις σκέψεις τους γιατί το να προσμένουν απαθείς τον κάθε "Μεσσία" μονάχα σε νέα βουλιάγματα θα οδηγήσει.

      Να σε ευχαριστήσω για μια ακόμα φορά, που ήρθες και ακούμπησες περισσή τη σκέψη και τον προβληματισμό σου εδώ στη γωνιά με θέσεις και απόψεις σημαντικές και αγωνίες έκδηλες.

      Μόνη σου το βλέπεις και το βιώνεις ότι ο Καπιταλισμός δεν "μασάει" και δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα. Έννοιες και αρχές ακόμα και αυτές που ο ίδιος με τη Γαλλική επανάσταση πάλεψε και καθιέρωσε τις θεωρεί σήμερα σκουπίδι και δεν διστάζει να περάσει σε ένα ΩΜΟ πρόσωπο ΒΙΑΣ με κάθε μορφή.

      Κλέβοντας ματιές στην Αρχαία Ελληνική τραγωδία και φιλοσοφία, αλάνθαστη στη θέωρηση των πραγμάτων, βλέπουμε ότι η ΚΑΘΑΡΣΗ δεν επέρχεται μήτε ειρηνικά μήτε αναίμακτα. Το ίδιο το ζήσαμε στην Ιστορία.

      Ο Καπιταλισμός για να ζήσει πρέπει να ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ, να ΣΚΟΤΩΣΕΙ. Από παραγωγικές δυνάμεις μέχρι ανθρώπους. Το έκανε από το 1914, το 1939, σήμερα το κάνει περιφερειακά κατά περιοχές.

      Όσο και να υποχωρούμε κάποια στιγμή, κατά πως έλεγε ο ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ, πρέπει να σταθούμε να πολεμήσουμε. Θα εξαναγκαστούμε σε αυτό και όσο το αποφεύγουμε τόσο θα δώσουμε τη μάχη με δυσμενείς θέσεις και ταμπούρια.

      Συνεχίζουμε καλή μου φίλη το διαλογισμό και τις αγωνίες μας εδώ στα μετερίζια μας ο καθένας, με τον τρόπο και την προσφορά του.

      Και πάλι την αγάπη μου και τις ευχές μου.

      Διαγραφή
    2. Καμία σχέση αυτά που γράφεις και κατάλαβες, με τον Βάρναλη και το έργο του. Το έργο του Βάρναλη και ίδιος είναι ακριβώς στον αντίποδα, καυτηρίασε και σαττύρισε τον Μεσσιανισμό, την προγονοπληξία, την πατριδοκαπηλία, τον μεγαλοϊδεατισμό, την μοιρολατρία, την θρησκοληψία και γενικά ολόκληρο το εποικοδόμημα της αστικής και μεταφυσικής σκέψης. Ανέδειξε με απλό και καθημερινό τρόπο το πραγματικά προοδευτικό στην ιστορική εξέλιξη που είναι ο απλός εργαζόμενος και εκμεταλλευόμενος άνθρωπος που αν ξυπνήσει, μονομιάς, θάρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

      Διαγραφή
  5. Ο Βάρναλης είναι από τους πολύ αγαπημένους μου ποιητές. Μεγάλωσα με τα ποιήματά του, ο "Οδηγητής" ήταν από τα πρώτα ποιηματάκια που έλεγα!!!
    Το σημαντικότερο που πρόσφερε ήταν μια ποίηση κατανοητή σε όλους, αλλά ποίηση, καθαρή, κρυστάλλινη, με νοήματα επίκαιρα και μεγάλα, στίχους που μιλούν στην ψυχή και κόβουν σα μαχαίρι με την κάθε τους λέξη την πραγματικότητα, με τεχνική και τέχνη υψηλή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή μου φίλη καλησπέρα. Πραγματικά ο ΒΑΡΝΑΛΗΣ σηματοδοτεί μια ολάκερη ιστορία στην πατρίδα μας. Ποιητής και συνάμα στοχαστής παγκόσμιος, ποτέ δεν κρύφτηκε, ποτέ δεν πάτησε σε "βάρκες ισορροπίας" και πάντα δήλωσε την ιδεολογική και αξιακή του αναφορά χωρίς δισταγμό.
      Στο λαό μας στάθηκε ολόδιπλά του, στους αγώνες του, λες και τον πήρε απ το χέρι, χωρίς "απόσταση" και ίχνος ελιτισμού στο πνεύμα του.
      Το ότι μεγάλωσες με τα ποιήματά του και κύρια τον "ΟΔΗΓΗΤΗ" πραγματικά σου δίνει ένα πολύ σημαντικό σημείο αναφοράς στις απόψεις σου.
      Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ για την παρουσία σου.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Γαλλική Αριστερά: Από μαζική ανατρεπτική δύναμη σε "τσόντα" του πολιτικού συστήματος. Μια θλιβερή παρακμή

Η υποτέλεια ως "εθνικό συμφέρον", συνώνυμο εθνικής τραγωδίας

Η ΑΠΟΧΗ στις ΕΚΛΟΓΕΣ κάνει τα χέρια των ΔΥΝΑΣΤΩΝ να τρίβονται από ΧΑΡΑ...